Het Turks buitenlands beleid kent een geschiedenis van isolationisme en defensieve terughoudendheid. In de decennia na de Tweede Wereldoorlog waren de Turkse betrekkingen met de buurlanden afwisselend bekoeld tot uitgesproken vijandig. Turkije cultiveerde een wereldbeeld waarin het zich aan alle kanten bedreigd zag en waarbij het continu op de hoede moest zijn. Het feit dat Turkije zich na de Tweede Wereldoorlog een trouwe bondgenoot van de VS en de NAVO betoonde, droeg ertoe bij dat de relaties met de (Oostelijke) buurlanden stroef verliepen.

Door de jaren heen hebben verschillende ontwikkelingen de Turkse houding tegenover het buitenland doen veranderen. Allereerst was er de economische liberalisering – ingezet in de jaren tachtig en na 2001 tot volle wasdom gekomen – waardoor de economische betrekkingen tussen Turkije en de rest van de wereld intensifieerden. Daarnaast bracht het einde van de Koude Oorlog en het uiteenvallen van de bijbehorende structuren een versoepeling op het internationale speelveld, waardoor Turkije zich meer kon onttrekken aan het heersende vijandige discours. De belangrijkste factoren in het opbloeien van het Turks buitenlands beleid zijn echter de recente economische voorspoed en het aantreden van Ahmet Davutoğlu als minister van Buitenlandse Zaken in 2009. Op de economische aspecten van het Turks buitenlands beleid  zal nu verder worden ingegaan.